Gemma Venhuizen, schrijfster en wetenschapsjournalist, was één van de deelnemers aan het NRC experiment ‘Een half jaar zonder smartphone’. Ik sprak haar op 1 november: de eerste dag na het experiment. En wat blijkt? Ze heeft die ochtend er niet aan gedacht haar I-phone weer in gebruik te nemen!
Ik had nu steeds een goed excuus om niet mijn smartphone te gebruiken. Om niet naar foto’s van vrienden te kijken, niet met mijn collega’s in een groepsapp te zitten. Maar als ik dat nu blijf volhouden, voelt dat een stuk egoïstischer.
“Ik ben zo blij dat ik vanochtend vergeten ben mijn I-phone mee te nemen. Sommige deelnemers aan het experiment keken echt uit naar het eind van het experiment, maar voor mij kan het niet lang genoeg duren. Ik had liever gehad dat ze het zouden verlengen. Ik vind het lastig dat het experiment nu is afgelopen. Ik had nu steeds een goed excuus om niet mijn smartphone te gebruiken. Om niet naar foto’s van vrienden te kijken, niet met mijn collega’s in een groepsapp te zitten. Maar als ik dat nu blijf volhouden, voelt dat een stuk egoïstischer.
Dit weekend kwam mijn I-phone per post. Het eerste wat in me opkwam was: ‘Hij moet in de acculader!’ En ik kon me niet bedwingen om te spieken hoeveel What’s app-jes ik had. Gelukkig was mijn versie van What’s app verouderd en was ik mijn Apple Id-vergeten. Dus kon ik What’s app niet openen. Voor nu voelt het prima om het nog even zo te laten. En stel ik het moment dat ik terug ga naar mijn I-phone nog even uit.
Mijn duim was sneller dan ikzelf. Voordat ik het zelf door had, zat ik weer gedachteloos op mijn telefoon.
Voordat ik aan het experiment meedeed had ik zelf al naar manieren gezocht om mijn smartphone minder te gebruiken. Ik had de Facebook app van telefoon gehaald, had alle meldingen uitgeschakeld en mijn telefoon stond altijd op stil. Maar mijn duim was sneller dan ikzelf. Voordat ik het door had, zat ik weer gedachteloos op mijn telefoon. Of checkte ik toch weer mijn Facebook via Facebook.com. Kennelijk had ik grovere maatregelen nodig. Vandaar dit experiment. Ik vond het spannend om er aan mee te doen. Zou ik het wel kunnen? Ga ik niet heel veel dingen missen?
Leven zonder smartphone kost meer tijd dan ik dacht
Leven zonder smartphone kost meer tijd dan ik dacht: Ik reis voor mijn werk regelmatig met de trein en was dan veel in de weer met mijn laptop. Als de wifi het weer eens niet deed, was dat best een gedoe. Je bent zonder smartphone sowieso meer tijd kwijt met het plannen van je route. En bij vertragingen wordt er altijd verwezen naar het internet. Ik heb dan ook vaak mensen aangesproken. Verder bel of sms ik nu met vrienden. Ook dat kost meer tijd. Alleen al het indrukken van de toetsen!
Tijd heeft het me dus niet opgeleverd. Maar wel gevoelsmatige tijd. Ik vul mijn tijd weer zoals ik zelf wil. Niet perse nuttig, ik heb geen grootse plannen uitgewerkt, maar ik heb het gevoel dat ik weer zelf ergens voor kies.
Tijd heeft het me dus niet opgeleverd. Maar wel gevoelsmatige tijd. Ik vul mijn tijd weer zoals ik zelf wil. Niet perse nuttig, ik heb geen grootse plannen uitgewerkt, maar ik heb het gevoel dat ik weer zelf ergens voor kies. Ik was zo overprikkeld door die continue stroom van berichtjes, dat ik elk berichtje of telefoontje ervoer als storend. Ik voelde me geleefd door mijn telefoon. Nu heb ik het geluid van mijn telefoon aan staan en vind ik het leuk als mensen me bellen. Ik merk echt het verschil dat ik nu met mijn vrienden bel en afspreek in plaats van dat we communiceren via emoticons.
Ik merk echt het verschil dat ik nu met mijn vrienden bel en afspreek in plaats van dat we communiceren via emoticons.
Toen het experiment begon, heb ik een horloge en een wekker gekocht. Voor het experiment begon was ik semi-vrijgezel. Als ik dan ’s nachts op mijn telefoon keek hoe laat het was, checkte ik vaak toch ook even mijn berichtjes. Het was gewoon te verleidelijk om dat niet te doen. Los van de invloed van het licht, niet erg goed voor je nachtrust. Mijn omgeving paste zich snel aan mijn smartphone-loze bestaan. Al was het soms wel onder gemopper. Mijn vrienden vonden het vooral jammer dat ze geen foto’s meer met me konden delen. En toen ik deze zomer voor mijn werk in Siberië was, had mijn moeder liever gehad dat ze via mijn I-phone had kunnen zien waar ik was.
Ik ervaar het einde van het experiment als een morele kwestie: Het is door de techniek inmiddels zo ingebed om altijd en overal maar bereikbaar te zijn. Dat vind ik vervelend. Maar ik snap ook dat het lastig is voor mijn omgeving als ik daar niet aan mee doe.
Ik ervaar het einde van het experiment als een morele kwestie: Het is door de techniek inmiddels zo ingebed om altijd en overal maar bereikbaar te zijn. Dat vind ik vervelend. Maar ik snap ook dat het lastig is voor mijn omgeving als ik daar niet aan mee doe. Terugkijkend op het experiment ben ik heel blij te weten dat ik het kan: leven zonder smartphone. En ik vind het best spannend om weer terug te gaan. Het voelt een beetje als terugkomen na een lange vakantie. Ik ben benieuwd hoe me dat zal vergaan.”
Meer lezen? Hier vind je de interessante afsluitende analyse van het NRC over het experiment.