De afgelopen week was ik ziek. Je weet wel, zo’n hardnekkige griepje dat maar niet over lijkt te gaan. Het fijne van ziek zijn is, dat je gedwongen wordt om afstand te nemen van alles waar je mee bezig bent. En je soms, zomaar ineens, tot heel nuttige inzichten komt. Zo ook afgelopen week.
Ik zat op de bank en checkte mijn hotmail. 1358 ongelezen mailtjes staarden mij aan. Ze stonden vol met de hoogste kortingen, ‘niet-te-missen-deals’ en de leukste vakantieadressen. Of ze beloofden me de beste tips voor een ‘happier, healthier life’. Tel daarbij op de honderden automatische mailtjes van het kinderdagverblijf met dag-verslagen en weekthema’s en je snapt: Mijn inbox was volkomen dichtgeslibd.
En toen gebeurde het: Iets in mijn mistige brein besloot dat het tijd was om hier wat aan te doen. En wel meteen.
Dus begon ik met het afmelden van weet ik niet hoeveel nieuwsbrieven. Dat viel nog niet mee. Sommige bedrijven doen er alles aan je niet te laten gaan. Ze verstoppen hun afmeldknop zo goed mogelijk en als je je hebt afmeld proberen ze je alsnog op andere gedachten te brengen. ‘Je hebt aangegeven dat je wil uitschrijven voor onze nieuwsbrief. Weet je het heel zeker?’ Andere bedrijven hebben wel drie (!) verschillende soorten nieuwsbrieven kwam ik achter. Heb je afgemeld voor de ene, krijg je de volgende.
En heel vreemd wat er dan gebeurt: Van al die enorme bedrijven krijg je ineens meldingen als: ‘we missen je nu al’, of ‘we vinden het heel jammer je te moeten laten gaan.’ ‘Jaaaaa, lieve Albert, beste Hema en dear mrs Huffington, dat vind ik ook. Maar ik zet er hier toch echt een punt achter.’
Toen ik me eenmaal langs alles nieuwsbrieven had geworsteld, was het tijd voor het echt werk. Het Grote Deleten kon beginnen.
Om te beginnen: al mijn submapjes. Ik weet niet hoeveel jij er daarvan hebt, maar ik was het overzicht wel zo’n beetje kwijt. Ik heb naast mijn inbox nu nog maar één map waar ik af en toe een mailtje in bewaar en dat is het mapje ‘archief’. Als ik een mailtje nodig heb -meestal niet- vind ik dat terug op afzender, titel of datum. En eens in de zoveel tijd maak ik ook die map leeg.
En daar was dan het Grote Moment: Het legen van mijn inbox. Mouwen opstropen en deleten maar. Viel dat even tegen: ik kreeg niet al mijn mailtjes allemaal in één keer geselecteerd. Net toen ik er een beetje moedeloos van begon te worden, ontdekte ik dat je door op het mapje van je inbox te gaan staan, je kunt kiezen voor de optie ‘alles verwijderen’. En dat deed ik.
Joehoeh! Wat luchtte dat op! Ik deed een dansje door de kamer en voelde me in één keer een stuk beter. Lichter.
Al 3 dagen geniet ik nu van mijn heerlijk lege inbox. Waar alleen nog maar nieuwsbrieven binnenkomen waarvan mijn hart een vreugdesprongetje maakt. Die ik gelijk wil lezen. Omdat ze gaan over onderwerpen die me echt interesseren. Van mensen komen die iets voor me betekenen. En is dat niet zo? Dan: Bam, afmelden! Het kostte even wat moeite, maar zelfs Sissy Boy zei ik vaarwel. Wat geeft dat een rust in je hoofd. En wat voelt dat goed. Ik moet me bijna bedwingen om niet de hele tijd te gaan kijken.
Heerlijk opruimen. Sluit prachtig aan bij het weekend van 365 dat o.a. ging over overlvloed. Je kunt pas ontvangen als je iets weggedaan hebt. Ontvangen, ermee zijn, doorgeven. Dan gaat er van alles stromen.
Dank je Margo. Ik ga aan de slag! 😉
Wauw, mooi Jacqueline. Zo voelt het inderdaad echt. Dat het weer stroomt. Liefs