Lieve moeder in de speeltuin,
Weet je nog? 4 jaar geleden? Hoe blij je was, toen je ontdekte dat je zwanger was? Hoe je verlangend uitkeek naar de komst van dat kleine wonder in je buik? Hoe je fantaseerde over hoe hij eruit zou zien? En dat je, toen hij er eenmaal was, niet meer kon ophouden naar hem te kijken?
Lieve moeder in de speeltuin,
Waar ergens is dat veranderd? Wonnen de piepjes, notificaties en pushberichten het steeds vaker van je prachtige, stralende zoon? Kijk, daar komt hij aangelopen. Hij strekt z’n armpjes naar je uit. ‘Even wachten lieverd, mamma is bijna klaar.’ Na nog 2 keer vragen, loopt hij voetje voor voetje met hangende schouders terug naar de zandbak. Zie je dat eigenlijk wel?
Waar ergens is dat veranderd? Wonnen de piepjes, notificaties en pushberichten het steeds vaker van je prachtige, stralende zoon?
Lieve moeder in de speeltuin,
Ik ken je niet. En het is ook helemaal niet aan mij om te oordelen. Want ik heb natuurlijk geen idee: Misschien kijk je, na een hele ochtend aandacht voor je kind, nu pas voor het eerst weer op je telefoon. Of help je een collega uit de brand en stop je zo je mobiel weer in je tas.
Overal staren ouders naar het schermpje van hun mobiel. Gevangen in de onzichtbare draden van het wereldwijde web.
Wat ik wel weet, is dat je niet de enige bent. Kijk maar eens om je heen. Overal zitten ouders vastgeplakt aan het schermpje van hun mobiel. Gevangen in de onzichtbare draden van het wereldwijde web. Ook ik doe daar regelmatig aan mee. En ik realiseer me: Bang om dingen te missen, missen we het meest wonderlijke en kostbare wat zich recht onder onze neus afspeelt. Nu zijn onze kinderen nog klein. Maar hoe gaat dat straks, als dit is wat wij hen voorleven?
Bang om dingen te missen, missen we het meest wonderlijke en kostbare wat zich recht voor onze neus afspeelt.
Lieve vaders en moeders in de speeltuin,
Hoe zou het zijn als we met elkaar afspreken dat we de volgende keer dat we naar de speeltuin gaan, onze telefoons thuis laten? Gewoon, om weer een keer te ervaren hoe dat ook al weer is: Helemaal met je aandacht in het hier en nu zijn? Om met volle teugen genieten van onze kinderen? En dat we dan naar elkaar lachen als we elkaar tegenkomen? Misschien zelfs een praatje maken? Stel je eens voor. Dat zou fantastisch zijn, toch?
Bij deze. Afgesproken. Ik kijk er naar uit!
Mooi geschreven weer, Margo! Hiermee hou je veel mensen, inclusief mijzelf, een spiegel voor. Dankjewel! Mag ik de link delen op fb?
Liefs, Carina
Ha Carina, dank je! En heel graag 😉